Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω σβούρα.
-Κυρία Ολγα,το αποφάσισα.
–Οταν μεγαλώσω θα γίνω σβούρα, μου είπε ο Αντώνης βγαίνοντας από την εργοθεραπεία.
-Καλά, πάλι άλλαξες γνώμη; Τον προηγούμενο μήνα ήθελες να γίνεις τρένο, για να τρέχεις γρήγορα, του απάντησα γελώντας.
-Εντάξει,αυτό πέρασε. Τώρα είμαι σίγουρος.
-Και τότε ήσουν σίγουρος.
-Ναι, αλλά τώρα είμαι σίγουρος σίγουρος.
-Πώς αυτό;
-Να, η μαμά μου όλο λέει «Aντώνη γυρίζεις σαν σβούρα». Εχω σβούρα και ξέρω καλά τι εννοεί. Η σβούρα γυρίζει γύρω γύρω και σταματάει όταν θέλει αυτή. Είναι σούπερ.
-Και δε μου λες, δε θα ζαλίζεσαι;
-Όχι,κυρία Ολγα. Οι άλλοι θα ζαλίζονται. Η μαμά το ξέρει. Μου λέει «Φτάνει πια, με ζάλισες». Πολύ διασκεδαστικό…!
-Μάλιστα…
-Θέλετε να σας δείξω;
-Όχι
–Γιατί; Φοβάστε μήπως ζαλιστώ;
–Όχι φοβάμαι μήπως με ζαλίσεις.
-Α, αυτό είναι σίγουρο. Είμαι ζαλιστικός. Τους μετράω τους ζαλισμένους και είμαι πολύ ευχαριστημένος. Η δασκάλα, ο μπαμπάς, η μαμά, η γιαγιά,ο θείος μου και τα ξαδέλφια μου, μόνο το σκυλί μας, την Κλάρα, δεν κατάφερα να ζαλίσω ακόμα. Αλλά πού θα πάει;
-Έλα ντε, σκέφτηκα.
–Πάντως, κυρία Ολγα, δεν είναι εύκολο να είσαι σβούρα. Θέλει πολλή δουλειά.
–Καλά Αντώνη μου. Ξεκουράσου τώρα.