Το “ρ” και η Ρίτα

kidlab-gr_000124-e1346658998885

– Κυρία έχετε λίγο χρόνο;

Ο Α. χτύπησε την πόρτα –έτσι, για τους τύπους- ακούμπησε το τετράδιο του στο γραφείο και με κοίταξε με ύφος τόσο σοβαρό, που κατάλαβα πως ό,τι τον απασχολούσε, ήταν λιγότερο σοβαρό απ’ όσο νόμιζε.

– Έχω.

– Εσείς δεν είστε που κανονίζετε το πρόγραμμα;

– Ναι.

– Ωραία.

– Τι συμβαίνει;

– Ξέρετε, εκείνο το «ρ» δεν το έχω πει ακόμη.

– Εντάξει, θα το πεις.  Απ’ ό,τι μου λέει η κα Έφη, πας πολύ καλά.  Λίγη προσπάθεια ακόμη και τελειώνουμε.

– Μπα, δε νομίζω.  Το σκέφτηκα καλά και αποφάσισα να μην το πω ποτέ.

– Ποτέ; Μεγάλη κουβέντα.

– Κι όμως, τελικά δε με νοιάζει.  Ας μη το πω ποτέ.  Στο σχολείο δεν το λένε άλλα δύο παιδιά.

– Καλά, τι σ’ έπιασε τώρα; Κουράστηκες μήπως;

– Όχι, καθόλου, αλλά να…

– Το συζήτησες με τη μαμά;

– Όχι.

– Και γιατί το λες σ’ εμένα;

– Επειδή εσείς κανονίζετε το πρόγραμμα.  Να με βγάλετε.

– Δε θες να ξανάρθεις;

– Βέβαια θέλω.  Αλλά όχι για το «ρ».

– Ε τότε γιατί;

– Για το «σ».  Να κάνω άσκηση για το «σ».

– Μα αφού το «σ» το λες μια χαρά.

– Ναι, αλλά δεν είναι μέσα στη λέξη «Ρίτα».

– Ε και;

– Ε αν, η Ρίτα από το σχολείο θέλει ένα άλλο αγόρι.  Ε κι εγώ δε θα ξαναπώ τ’ όνομά της, άρα τέρμα με το «ρ».

– Μάλιστα, τώρα κατάλαβα.  Ε, υπάρχουν όμως κι άλλα κορίτσια με το «ρ» στο όνομά τους.

– Ναι, αλλά εγώ αγαπώ τη Ρίτα.

«Και εγώ, σε λίγο, θ’ αυτοκτονήσω», σκέφτηκα.  Αλλά δεν το είπα φυσικά.

 (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…)

Όλγα Παπαδοπούλου

Similar Posts