Ζήλεια, ζήλεια, ζήλεια

– Κυρία έχετε αδέρφια;

-Ναι, δύο αδερφές.

– Τις αγαπάτε;

-Ναι.

– Α, καλά.  Εγώ το μεγάλο μου αδερφό, ξέρετε το Ν., τον μισώ.

– Εννοείς τον ζηλεύεις;

– Και τον ζηλεύω και τον μισώ και μακάρι να μην υπήρχε.

– Επειδή είναι πιο μεγάλος;

– Όχι.

– Επειδή έχει περισσότερα παιχνίδια;

– Όχι.

– Επειδή τον προσέχει πιο πολύ η μαμά;

– Όχι.

– Επειδή…

– Επειδή, επειδή κι επειδή κυρία!  Επειδή είναι πιο όμορφος.

– Μπα, δε νομίζω.  Ποιος το είπε αυτό;

 

Ο Α. βολεύτηκε στην πολυθρόνα και με κοίταξε μ’ εκείνο το ύφος «μα καλά, στραβή είσαι»;

Τον κοίταξα και εγώ και μετά κοίταξα με νόημα το ρολόι.  Σε δέκα λεπτά είχα ραντεβού και ο Α. συνεδρία εργοθεραπείας.

 

– Ξέρω πως δεν έχετε πολύ χρόνο, αλλά ούτε που με νοιάζει.

-Νοιάζει εμένα όμως βρε  Α., γι’ αυτό πες μου να δούμε τι θα κάνουμε.

– Λοιπόν, τον ζηλεύω γιατί είναι πιο όμορφος κι άμα μας δείτε δίπλα δίπλα θα το δείτε κι εσείς.

– Εγώ ξέρω ότι, αν σας βάλω δίπλα δίπλα, αυτό που θα δω είναι πως είναι ψηλότερος, γιατί είναι μεγαλύτερος και σε λίγο θα τον φτάσεις γιατί και συ ψηλώνεις.

– Κι όμως δεν είναι έτσι, θα σας πω πως είναι τα πράγματα, γιατί αν προσέχατε λίγο καλύτερα… Λοιπόν, τις προάλλες που ήμασταν μαζί στο μπάνιο και κοιτούσαμε τον καθρέφτη, μου το είπε.  Είπε πως είναι πιο όμορφος γιατί…γιατί έχει μεγαλύτερα αφτιά.

–  Τι έχει, λέει;

– Μεγαλύτερα αφτιά.

– Ε και;

– Μου είπε, πως αφού έχει μεγαλύτερα αφτιά, είναι όμορφος, πιο όμορφος από μένα και στ’ αλήθεια έχει.

– Α, δε σοβαρολογείς.  Δε ζηλεύουμε κάποιον για τα’ αφτιά του!

– Μια χαρά ζηλεύουμε και παραζηλεύουμε.

– Δηλαδή μέχρι προχθές που το διαπιστώσατε στον καθρέφτη δεν τον ζήλευες;

– Εεε…

– Έλα βρε Α., όλοι ζηλεύουμε όταν είμαστε μικροί τα αδέρφια μας.  Δεν είναι κακό.

-Καλό, κακό, δεν ξέρω.  Εγώ θέλω τα’ αφτιά του.

– Και γω θέλω να πάω διακοπές.

– Γεια σας κυρία.  Πάντως να ξέρετε και τα δικά σας αφτιά χάλια είναι.

– Ευχαριστώ Α.

-Παρακαλώ κυρία.

 

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…)

Similar Posts