Ο φόβος της τρέλας-Μύθος ή ταμπού…

Η επίσκεψη στον ειδικό ψυχικής υγεία, ιδίως μάλιστα τον παιδοψυχίατρο, κρύβουν ακόμα και  τώρα έναν έντονο φόβο, μια άρνηση, καθώς η “ταμπέλα” της ασθένειας, το είδος της διαταραχής, μπλέκονται με τον φόβο της τρέλας ενδόμυχα σε όλους τους ανθρώπους, η αίσθηση της ανημπόριας σε κάτι όχι τόσο απτό, αλλά και ο θυμός απέναντι σε όποιον εξεταστή-θεραπευτή είναι ένα ναρκοπέδιο που κάνουν δύσκολη την απόφαση για θεραπεία.

Φυσικά και υπάρχει θυμός, κανείς δε θέλει να βρεθεί απέναντι σε ένα παιδοψυχίατρο, τόσο για τον ίδιο, πόσο μάλλον για το παιδί του, και η σύνδεση με το φάρμακο τον κάνει περισσότερο απειλητικό. Το ταμπού για να περάσει κανείς το κατώφλι του παιδοψυχίατρου ή του αντίστοιχου κέντρου είναι δύσκολο να καταρριφθεί. Άλλοι θα το βαφτίσουν “αμερικανιά”, άλλοι θα πουν “θα γίνει μόνο του καλά”, άλλοι θα αρνηθούν την ύπαρξη οποιοδήποτε προβλήματος. Ακόμα και αυτοί που γνωρίζουν ότι κέντρο θεραπειών και παιδοψυχίατρος δε σημαίνουν τρέλα και φάρμακο. Όταν μάλιστα καλούνται να πληρώσουν για αυτό που “θεωρητικά” θα έπρεπε να είχαν δώσει στα παιδιά τους, γεμίζουν ενοχές και θυμό. Αγνοώντας ότι και στις άλλες ειδικότητες, εξίσου χρήσιμες, όπως ορθοπαιδικό, καρδιολόγο, ΩΡΛ δεν πάει κανείς ευχάριστα, και θα προτιμούσε να μην τους γνωρίζει με την ιδιότητα του ιατρού.

Ένα σπασμένο πόδι, οι αμυγδαλές ή οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα της κλασσικής ιατρικής, που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι αποδεκτό, παρά τον θυμό που μπορεί να γεννά. Ωστόσο, η λογοθεραπεία, η εργοθεραπεία, το ειδικό παιδαγωγικό, η ολιστική παρέμβαση από ένα πλέγμα ειδικοτήτων αποτελεί ντροπή, κάνει τις λέξεις άγνωστες, ακόμα και για τους πιο υποψιασμένους γονείς. Ψυχική υγεία και απαξίωση ή “ο φόβος της τρέλας”.

Άγνοια και πληροφόρηση ή η ταμπέλα που κρέμεται πάνω από το κεφάλι μας. Φόβος της κοινωνίας του 2012. Ενοχές των γονιών της διπλανής πόρτας, ασυνείδητη ενοχή στα πλαίσια μιας παντοδυναμίας που μετατρέπεται σε ανεπάρκεια. Μου κάνει εντύπωση πως 20 χρόνια πριν έγραφα το ίδιο ή παρεμφερές κείμενο στα πλαίσια προσπάθειας ευαισθητοποίησης. Δεν ξέρω αν πέρασε μια μέρα από τότε… Μπορεί ο φόβος αυτός να είναι διαχρονικός, όσο και ανθρώπινος. Η πληροφόρηση, η πρόληψη, η ευαισθητοποίηση στα πλαίσια σχολικού πληθυσμού γίνονται και είναι κάποια βήματα. Αλλά νομίζω ότι κάθε γονιός είναι ξεχωριστός, όπως και το παιδί του. Οι προβληματισμοί, οι χώροι της ψυχικής υγείας και όποιες δομές μπορεί να προχωρούν, άλλοτε με βήματα προς τα εμπρός και άλλοτε προς τα πίσω. Τα ιδιωτικά κέντρα, οι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας να  είναι πιο γνωστοί. Οι συζητήσεις στα σαλόνια ή τα παιδικά πάρτυ να γίνονται. Όμως 20 χρόνια μετά νομίζω ότι ο θυμός, η άρνηση, οι ενοχές παραμένουν.  Γιατί; Γιατί πάντα ο ρόλος είναι ένας: “γονιός” και αυτό δεν αλλάζει.

Γεώργιος Κοκκίνης
Παιδοψυχίατρος