Μπούτσι καληνύχτα
Μπούτσι καλημέρα. Ο Γιώργος μου είπε ότι πέθανες. Ήταν βουρκωμένος αλλά ήρεμος.
Σε είχα πρωτοδεί στη φωτογραφία, χαρούμενη, να τρως παγωτό. Του είχα πει πως το δικό μου σκυλάκι πέθανε. Αυτός μου εξομολογήθηκε ότι είσαι άρρωστη. Ήξερα από αρρώστιες. Ήξερα την ταλαιπωρία με τις ενέσεις, τα χάπια, την αδυναμία, τα σάλια που τρέχουν. Δύο φορές την εβδομάδα και όταν δεν έβλεπα τον Γιώργο ρωτούσα αν είσαι καλά. Φοβόμουν για σένα, φοβόμουν και για τον Γιώργο. Ήξερα τι σημαίνει αρρώστια, τι σημαίνει θάνατος. Όταν τα πράγματα φάνηκαν να πηγαίνουν καλύτερα, χάρηκα αλλά απέφευγα τον Γιώργο, μήπως η κατάσταση είχε αλλάξει.
Πέμπτη. Είναι η μέρα που τον βλέπω. Θυμάμαι πως στην πρώτη μας συνάντηση μου είχε πει πως τίποτε δεν απαγορεύεται στη θεραπεία. Τίποτε δεν απαγορεύεται στη φαντασία, στον έρωτα, στην αγάπη…
Πέμπτη. Μου φάνηκε δακρυσμένος. Του ζήτησα να πάμε στη φωτογραφία σου Μπούτσι μου, εκείνη με το παγωτό. Κλαίγαμε, “η Μπούτσι πέθανε”. Αυτή τη φορά το είπαμε μαζί. Κανείς δε λογοκρίνει τα συναισθήματα. Απέναντι στον θάνατο όλα επιτρέπονται. Στη θεραπεία μου, πέντε λεπτά μετά, μονολογούσα.
Στον έρωτα και τον θάνατο όλα επιτρέπονται. Είμαστε μόνοι κι όμως ταυτόχρονα μαζί.
Γεώργιος Κοκκίνης