Με λένε Γιώργο
Με λένε Γιώργο. Εγώ καταλαβαίνω τον Νίκο. Μόνο που εμένα με θυμώνουν τα αεροδρόμια. Δε φοβάμαι τα αεροπλάνα, ούτε τα τρένα, ούτε τα λεωφορεία. Ο δικός μου μπαμπάς είναι ποδοσφαιριστής. Έχει πάρει πάρα πολλά βραβεία, φοράει και ένα περιβραχιόνιο. Ο μπαμπάς μου είναι αρχηγός.
Όμως τα αεροδρόμια τα σιχαίνομαι! Όποτε πηγαίνεις εκεί, κάποιος φεύγει. Μια αγκαλιά, ένα φιλί και μετά… Μετά φεύγει ο μπαμπάς μου. Παρ΄όλο που είναι αρχηγός, δε βομβαρδίζει τα αεροδρόμια.
Μόνο τα αντίπαλα δίχτυα. Τώρα που μεγάλωσα διαβάζω εφημερίδες. Ο μπαμπάς κοπανάει κάτι βολίδες και νικάμε. Όταν μεγαλώσω θα κοπανάω και εγώ βολίδες.
Σε όλα τα αεροδρόμια που παίρνουν τους μπαμπάδες, το βλέπω στην τηλεόραση με τη μαμά. Συνήθως πανηγυρίζουμε όταν ρίχνει τις βολίδες του. Κάθε φορά κλαίω όταν ο διαιτητής του δείχνει τις κάρτες του ή όταν τον κλωτσάνε οι αντίπαλοι. Εγώ θέλω τον μπαμπά κοντά μου, γι’αυτό θα κοπανάω όλα τα αεροδρόμια με βολιδάρες. Σαν τον μπαμπά.
Γεώργιος Κοκκίνης
Παιδοψυχίατρος