Η αναπηρία των ασφαλιστικών συστημάτων
Γραμμένο το 2005…
Η αναπηρία των ασφαλιστικών συστημάτων καλείται να προσκαλέσει τους αναδόχους της, στην βάφτιση ενός νέου βρέφους που όλο γεννιέται, ποτέ δεν μεγαλώνει. Η βάφτιση αναβάλλεται καθώς οι δικηγόροι των ενδιαφερομένων προφασίζονται ασθένεια.
Η θεραπεία της κατάστασης στο χώρο της ψυχικής υγείας παραμένει ανεκτέλεστη διαθήκη όλων όσων ασχολήθηκαν ή ασχολούνται με το θεσμό αυτό. Στους πριγκιπικούς θρόνους του Φρόιντ, της Κλάιν, ακούγεται ψιθυριστά ο Σαββόπουλος, ο Ντίλαν.
Η αναπηρία είναι όλη δική μας, όλη δική σας, όλου του συστήματος. Υποτιμημένοι κοιμώμενοι επαναστάτες, πληγωμένοι από το αμφίβολο αποτέλεσμα, από το χρονοβόρο της διαδικασίας. Με ένα σύστημα που ονομάζει ξανά τεμπέλη τον μαθητή, με ένα σύστημα που αυτάρεσκα καμαρώνει την πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια περίθαλψη. Ένα σύστημα που βγάζει στα κανάλια τα ράντζα του πόνου. Μόνο που τα ράντζα στη δική μας περίπτωση περπατούν με την αναπηρία τους. Δεν πονάω, μονάχα που σέρνομαι ή αλλάζω κανάλι.
«Κάτι μ’ αρρωσταίνει σ’ αυτή την πολιτεία…».
Φλεβάρης 2005. Μάιος 2005, τρεις μήνες μετά. Από-ήχος. Σκηνικό. Ασφαλισμένοι που δε διεκδικούν, θεραπευτές που κωφεύουν. Αυτάρεσκοι συντάκτες εφημερίδων. Ένα σύστημα ενταγμένο καταδικασμένο να είναι ανάπηρο, υποτιμημένο.
Μάιος 2005. Το πρωτάθλημα τελειώνει, η τηλεόραση λέει ειδήσεις, το κυκλοφοριακό μας ταλαιπωρεί.
Όλα καλά, όλα καλά. Κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού. Όλα καλά.
Το δώρο ή το αντίδωρο της θεραπείας. Ελεύθεροι συνειρμοί, η φιγούρα του θεραπευτή, κάποιος να με προσέχει, η ζήλια, ο φθόνος, λέξεις πασίγνωστες στους παρεπιδημούντες την Ιερουσαλήμ. Πίστη σε ποιον; Σε ποιο Θεό; Που να ακουμπήσω; Ποια κόκκινη γραμμή να ακολουθήσω; Πιστοί μιας τελετής παίρνουν το αντίδωρο, σκύβουν στο τέμενος του ναού τους.
Επί-κοινωνία.
Εγώ τρέμω, εσύ φοβάσαι, αυτός δεν μιλά καθαρά, εμείς δεν είμαστε καλοί μαθητές, εσείς έχετε διαταραχή γνωστικών και κινητικών δεξιοτήτων, αυτοί έχουν φωνολογική διαταραχή.
Η γραμματική μας λεξικό ψυχιατρικών όρων- μικρό λεξικό ανθρώπινης καθημερινότητας. Κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού.
Γιώργος Κοκκίνης
Παιδοψυχίατρος