«Εσείς πιστεύετε πως είμαι χαζός»;
Η Κ., ξεκίνησε να λέει με την κα Ελένη τα «ψυχολογικά» της, και σύντομα αποφάσισε πώς και να μη γίνει τελικά σέξι, δεν ήταν και το τέλος του κόσμου.
Ο Π. όμως, με έφερε σε δύσκολη θέση, όταν την Τετάρτη το απόγευμα μπήκε σαν σίφουνας στο γραφείο μου, κάθισε απέναντί μου, με υποχρέωσε να διακόψω τη δουλειά μου και ρώτησε:
«Εσείς πιστεύετε πως είμαι χαζός»;
«Όχι».
«Ποιοι είναι οι χαζοί»;
«Αυτοί που πιστεύουν πως είναι έξυπνοι».
«Καλά, τώρα με κοροϊδεύετε. Εγώ έχω δυσλεξία. ΔΥΣΛΕΞΙΑ. Γι’ αυτό και δεν τα πάω καλά στα μαθήματα».
«Μάλιστα. Ξέρεις τι είναι δυσλεξία»;
«Έλα, το ξέρω. Δυσλεξία είναι να μην καταλαβαίνεις τις δύσκολες λέξεις».
«Όπως τη λέξη καρεκλοπόδαρο», του είπα εγώ.
«Καλά τώρα. Πάλι με κοροϊδεύετε».
«Ας σοβαρευτούμε λοιπόν. Τα παιδιά με δυσλεξία είναι έξυπνα. Όσο για το τι είναι δυσλεξία, συζήτησέ το με τη δασκάλα που κάνεις μάθημα, την κα Ελευθερία.
«Άμα το συζητήσω μαζί της, θα γλιτώσω τις ασκήσεις»;
«Αυτό μάλλον αποκλείεται».
«Το περίμενα. Πάντως, όταν θα γίνω πιο έξυπνος, θα σταματήσω το σχολείο».
«Γιατί»;
«Γιατί θα τα ξέρω όλα και θα περνάω καλύτερα. Όλη μέρα θα παίζω».
«Το σχολείο δεν μπορείς να το σταματήσεις, το ξέρεις αυτό»;
«Ε, τότε να το τελειώσω νωρίτερα».
«Και γιατί όλη αυτή η βιασύνη»;
«Ε, είπαμε, για να παίζω».
«Άμα θέλεις μπορείς να κάνεις και τα δυο. Και στο σχολείο να πηγαίνεις και να βρίσκεις χρόνο για παιχνίδι».
«Αυτό να το πείτε στη μαμά μου».
«Θα της το πω».
«Εσείς παίζετε»;
«Ναι, αλλά όχι τα παιχνίδια που παίζεις εσύ».
«Εντάξει, αυτό το καταλαβαίνω, οι μεγάλοι κάνουν άλλα πράγματα. Τι είναι για σας διασκέδαση»;
«Να διαβάζω ό,τι μου αρέσει όταν έχω χρόνο».
«Ναι, καλά. Εγώ όταν τελειώσω το σχολείο, δεν θα διαβάσω ποτέ ξανά».
«Θα δούμε. Πάνε τώρα στο μάθημά σου».
«Είναι δύσκολο να βρει κανείς το δίκιο του».
«Μεγάλη αλήθεια», συμφώνησα.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…)
Όλγα Παπαδοπούλου